Nonnenbrug
Hemmen (Overbetuwe) is een landgoed en dat is het al héél lang. Alleen is er geen kasteelheer meer. De eerste heer van Hemmen was Steven van Lynden. Net als al die Van Lyndens in de eeuwen erna kreeg hij dit gebied in zijn schoot geworpen. Dit genoegen viel hem ten deel omdat hij met een vrouw trouwde die er warmpjes bij zat. Haar vader had al die hectares land al in bezit. Een beetje landheer kon natuurlijk niet zonder kasteel en daarom liet Steven in de tweede helft van de 14e eeuw een mooi exemplaartje bouwen. Zoals toen gebruikelijk was, moest er ook werkvolk komen om een gracht te graven, want een kasteel zonder gracht, dat sloeg destijds nergens op. Natuurlijk hoorde daar een slotplein bij, lekker knus binnen de…
Het leven volgen waar het je heen brengt
Ik dacht ik ga eens direct typen in WordPress, waar ik mijn columns en andere verhalen inbreng, zodat ik ze op mijn website kan plaatsen. Spontaan schrijven wat er in je opkomt en niet eerst in Word maar de kortste lijn kiezen. Dus dit wordt meer een soort dagboekverslag dan een column. Het zij zo. Het is vrijdagavond 22 oktober van het jaar 2021. Het is herfst, de koude is nu echt ingetreden vandaag. Wij zijn de tuin aan het renoveren, terwijl deze tuin nog maar bestaat sinds het voorjaar. De kweker had een plannetje gemaakt voor de indeling en de hoeveelheid planten. Alleen had die kweker er blijkbaar niet zoveel verstand van, want het is heel raar uitgepakt. Zo uit de verte zag het er best aardig uit maar…
Keukentafereel
Als deze column verschijnt is het herfst en zal hij wel zo zoetjesaan vertrokken zijn maar op dit moment is hij er nog, musca domestica, de huisvlieg. Deze vertoeft graag binnenshuis. Hij ziet zijn kans schoon als er ergens een opening is. Hij poept dat het een lieve lust is, op ieder voorwerp waar hij neerstrijkt, ook op etenswaren. Klinkt alsof ik het heb over één vlieg maar al snel heeft hij zijn hele familie opgetrommeld. Ze hebben de grootste lol als ze op je gaan zitten en je dan wilde bewegingen maakt. Ze vliegen met hoekige wendingen en hebben geen enkele behoefte om weer de gezonde buitenlucht in te gaan. Altijd promoot ik ‘dood geen dieren’. Maar blijkbaar heb ik voor mezelf een paar uitzonderingen gemaakt. Bij parasieten is…
Sympathy for the devil
Dit is eigenlijk geen column, het is een pamflet. De drang om hier over te willen schrijven, ontstond door het lezen van het boek ‘Het tijdperk van Michaël’ van Emil Bock. Bock schreef dit kort na de Tweede Wereldoorlog. Mijn levensgezel Wilke kocht het eind jaren zeventig, als twintiger. Ik zou er toen nog weinig tot niets van begrepen hebben. Een mens moet rijpen gedurende zijn leven. Mijn oog was al eerder naar onze boekenkast getrokken waar het bleef haken bij dit werk. Ik legde het klaar, eerst naast mijn bed, later naast de bank in de woonkamer. Op een gegeven moment kon ik het niet meer negeren en begon ik erin te lezen. In één woord: verhelderend. Geen makkelijke materie, maar als je je ervoor openstelt, kan het je…
Het kind in de volwassene
Ik kijk graag naar mensen en ik lees gretig (auto)biografieën. Ik vind dat boeiend. De meest eerlijke kant van een mens zie je als hij zich omdraait en je hem op de rug beziet. Hoe stoer iemand zich ook voordoet, zijn houding aan de achterzijde verraadt zijn kwetsbaarheid, zijn pure ik misschien, het kind in hem. De kunst is dit vast te houden als hij zich weer omdraait. Soms, als het lukt elkaar vanuit die kinderlijk onschuldige houding te benaderen, wordt het contact gegarandeerd losser en speelser. En daardoor liefdevoller. Dat brengt mij bij het volgende. Ik denk dat het is begonnen toen ik zelf geen kind meer was en het gaat dus vanzelf. Als ik naar iemand kijk, zie ik voor me hoe deze persoon als kind was. Vooral…
Mus bevrijd!
Wat was dat toch, dat geluid dat ik al meer dan een uur hoorde? Aanvankelijk dacht ik dat de buurvrouw fanatiek aan het stofzuigen was over de houten vloer. Ik vervolgde mijn werk aan mijn bureau. Er is iemand in huis, dacht ik ineens. Hoe kan dat, want Ruby is ook binnen. Dan moet je toch een wel heel erg relaxte inbreker zijn als je hier dan het huis in durft te sluipen. Snel daalde ik van het trapje van de opkamer af en speurde in het rond. Het geluid kwam bij de houtkachel vandaan. En toen zag ik het. Een in paniek rondfladderend vogeltje in de kachel! Natuurlijk wilde ik ‘m zo snel mogelijk redden. Maar niet door zomaar het deurtje te openen. Eerst haalde ik de vensterbank leeg…
Willem III leeft! Deel 3
Ik zat nog steeds in hurkhouding voor koning-stadhouder Willem III. Het viel me nu pas op dat hij een beetje een bochel had. Om hem niet in verlegenheid te brengen, verplaatste ik mijn blik naar zijn neus. Die was groot en krom, bovenop pronkten een paar stugge haren waar ik mijn ogen niet van af kon houden. Wat was het stil in dit deel van het paleis. Alsof de eenentwintigste eeuw met al zijn lawaai hier niet doordrong. Willem keek me aan zonder iets te zeggen. Daarna kuchte hij. Het klonk niet best. “U ziet zo grauw. Al dat binnen zitten is ook helemaal niet gezond. Zullen we een keer gaan wandelen in de tuinen, als iedereen weg is?” draafde ik door. Willem leek niet te luisteren. Hij plukte gedachteloos een…
Bloesje
Ik vond een map van mijn moeder, daterend uit de jaren dertig van de vorige eeuw. Mijn moeder overleed in 1994, mijn vader in 1997. Toen mijn vier zussen daarna alles aan het verdelen waren, vroegen ze of ik het wilde hebben. Ik zei direct ja want ik vind de inhoud bijzonder. De map dateert van een leerjaar van de huishoudschool waar mijn moeder ook kleding leerde maken. De leerlingen kregen de opdracht kledingpatroon-deeltjes in miniatuurformaat aan elkaar te naaien. Het resultaat in de map is een interessante collectie rokjes, jurkjes en bloesjes, geheel in de stijl van de mode van toen. Mijn oog viel direct op een van de kleine papieren bloesjes. Ik hield het tegen het licht en zag toen pas de oorspronkelijke schoonheid van dit werkje. Een…
Het kind van toen
Het gaat vanzelf, ik heb het sinds ik volwassen ben. Herstel, de volwassen leeftijd bereikte. Want echt volwassen worden, daar ben je wel een tijdje mee bezig in je leven. Maar het gaat dus vanzelf. Als ik naar iemand kijk, zie ik voor me hoe hij/zij als kind was. Ik zie het gezichtje, de mimiek. Ik zie vooral de manier van bewegen en lopen, ik zie de reacties op alles om hem heen. Ik zie ‘m spelen, klauteren en vallen. Hoe hij met andere kinderen voorzichtig lacht of schatert, boos is, huilt. In die voorstelling is het niet zomaar een kind, nee, specifiek die persoon die ik observeer. Heb ik een goed voorstellingsvermogen of is het een bewijs dat het kind nooit de zijde van zijn volwassen ik verlaat? Ik…
Een dag uit het leven van een schooldirecteur
Vanmorgen, op de school van Wilke, waar hij directeur is. Twee kinderen uit 1 gezin en 1 kind uit een ander gezin (alle drie uit een andere groep op school) waren vanwege verkoudheid getest en de uitslag was positief. Moeder belt GGD en daar wordt gezegd dat het niet nodig is, quarantaine. School doet altijd check. Corona-afdeling GGD. Ja hoor, dat moet wel. Die drie groepen moeten onmiddellijk naar huis en tien dagen in quarantaine. Wilke begrijpt deze twee verschillende ‘adviezen’ niet. Hij belt naar het bestuur van de scholenvereniging. Daar is een corona-coördinator. Die zegt dat de regels zijn aangescherpt en dat de kinderen naar huis moeten en tien dagen thuisblijven. We hebben het hier over tachtig kinderen van 6 tot 12 jaar. Wilke: ‘Ik ging dat zelf vertellen…