Willem III leeft! Deel 3
Ik zat nog steeds in hurkhouding voor koning-stadhouder Willem III. Het viel me nu pas op dat hij een beetje een bochel had. Om hem niet in verlegenheid te brengen, verplaatste ik mijn blik naar zijn neus. Die was groot en krom, bovenop pronkten een paar stugge haren waar ik mijn ogen niet van af kon houden. Wat was het stil in dit deel van het paleis. Alsof de eenentwintigste eeuw met al zijn lawaai hier niet doordrong. Willem keek me aan zonder iets te zeggen. Daarna kuchte hij. Het klonk niet best. “U ziet zo grauw. Al dat binnen zitten is ook helemaal niet gezond. Zullen we een keer gaan wandelen in de tuinen, als iedereen weg is?” draafde ik door. Willem leek niet te luisteren. Hij plukte gedachteloos een…
Bloesje
Ik vond een map van mijn moeder, daterend uit de jaren dertig van de vorige eeuw. Mijn moeder overleed in 1994, mijn vader in 1997. Toen mijn vier zussen daarna alles aan het verdelen waren, vroegen ze of ik het wilde hebben. Ik zei direct ja want ik vind de inhoud bijzonder. De map dateert van een leerjaar van de huishoudschool waar mijn moeder ook kleding leerde maken. De leerlingen kregen de opdracht kledingpatroon-deeltjes in miniatuurformaat aan elkaar te naaien. Het resultaat in de map is een interessante collectie rokjes, jurkjes en bloesjes, geheel in de stijl van de mode van toen. Mijn oog viel direct op een van de kleine papieren bloesjes. Ik hield het tegen het licht en zag toen pas de oorspronkelijke schoonheid van dit werkje. Een…
Het kind van toen
Het gaat vanzelf, ik heb het sinds ik volwassen ben. Herstel, de volwassen leeftijd bereikte. Want echt volwassen worden, daar ben je wel een tijdje mee bezig in je leven. Maar het gaat dus vanzelf. Als ik naar iemand kijk, zie ik voor me hoe hij/zij als kind was. Ik zie het gezichtje, de mimiek. Ik zie vooral de manier van bewegen en lopen, ik zie de reacties op alles om hem heen. Ik zie ‘m spelen, klauteren en vallen. Hoe hij met andere kinderen voorzichtig lacht of schatert, boos is, huilt. In die voorstelling is het niet zomaar een kind, nee, specifiek die persoon die ik observeer. Heb ik een goed voorstellingsvermogen of is het een bewijs dat het kind nooit de zijde van zijn volwassen ik verlaat? Ik…
Een dag uit het leven van een schooldirecteur
Vanmorgen, op de school van Wilke, waar hij directeur is. Twee kinderen uit 1 gezin en 1 kind uit een ander gezin (alle drie uit een andere groep op school) waren vanwege verkoudheid getest en de uitslag was positief. Moeder belt GGD en daar wordt gezegd dat het niet nodig is, quarantaine. School doet altijd check. Corona-afdeling GGD. Ja hoor, dat moet wel. Die drie groepen moeten onmiddellijk naar huis en tien dagen in quarantaine. Wilke begrijpt deze twee verschillende ‘adviezen’ niet. Hij belt naar het bestuur van de scholenvereniging. Daar is een corona-coördinator. Die zegt dat de regels zijn aangescherpt en dat de kinderen naar huis moeten en tien dagen thuisblijven. We hebben het hier over tachtig kinderen van 6 tot 12 jaar. Wilke: ‘Ik ging dat zelf vertellen…
Relativeren door te overdrijven
Van Hans Moolenbergh herinner ik mij een boek waarin hij de zielen van steden beschreef. Iedere stad heeft zijn eigen ziel en daardoor zijn eigen sfeer. Logisch, dat zo’n stadsziel van invloed is op haar bewoners. Mijn ouders en voorouders, al een paar eeuwen leven ze in Rotterdam. Ook ik ben er geboren en getogen. Mijn taalgebruik kan daarom wel eens tot verwarring leiden. Rotterdammers zijn recht door zee en ze zijn geen opscheppers. Om toch wat franje aan het geheel te geven, moeten we toch érgens in overdrijven. Dus doen we dat maar in de dingen die niet goed gaan of die niet zo fijn zijn. Met een vleug humor, dat wel natuurlijk. Maar dat is wat mensen van niet-Rotterdamse oorsprong nu juist ontgaat. Die denken dat we negatief…
Wijs besluit
Op de balustrade van ons balkon zag ik een Huismus die een hommel ontweek. Het musje was net geland. De hommel kwam aanvliegen en het vogeltje week behendig met een zwaai uit naar links, terwijl zijn pootjes bleven staan. Logisch, als er zoiets groots op mij afkomt, duik ik ook weg. Zelf ontwijk ik de laatste tijd het mainstream nieuws. Er is te veel absurditeit en de berichtgeving is eenzijdig (thans, maart 2021 zou ik daar nog wel meer over kunnen zeggen maar dat doe ik maar even niet). Wat ontwijk je en wat laat je toe. Waar ga je voor staan en wat laat je gaan. Dat is de vraag. Het mooie van dieren is dat ze daar nooit mee bezig zijn. Ze ontwijken wat ze moeten ontwijken…
Aan de wilgen hangen
Wilke deed een beetje vreemde mededeling. “Ik ga mijn spijkerbroek langer aanhouden,” zei hij. “Ongeveer een maand.” Daar keek hij nog serieus bij ook. Was het geen grap? Nee. Hij vertelde dat spijkerbroeken vreselijk milieuvervuilend zijn, ja ook die van Kuyichi, want het zit ‘m in de wasbeurt. Op de radio had hij gehoord dat iemand een boek heeft geschreven, met de uitbundige titel ‘De verborgen impact’. Die iemand is Babette Porcelijn en zij heeft het allemaal uitgezocht. Er komen heel kwalijke deeltjes van jeans af en die komen door zo’n wasbeurt allemaal in het milieu. Porcelijn begrijpt zelf ook wel dat de mensheid niet massaal de immens populaire jeansstof aan de wilgen gaat hangen. Veel minder vaak wassen schijnt in ieder geval een beginnetje voor een beter milieu te…
Saaie brokjes
Emmy kan echt niet weten hoe ik dat ervaar met de maaltijden, dus heb ik gevraagd of ik zelf aan het woord mocht. Dat was oké. Het was geen beste start in de eerste maanden van mijn leven. Ik had een rare parasiet opgelopen en daardoor had ik het eerste jaar voortdurend maag- en darmproblemen. Met alle gevolgen van dien. Ik was een mager pupje, dat zou je nu niet meer zeggen. Baas en Emmy probeerden diverse soorten voedsel op mij uit, alle met matig resultaat. Uiteindelijk kreeg ik brokjesvoer dat helemaal uit Canada kwam. Ze zijn dan zelf wel vegetariërs, maar ik ben een carnivoor, dus ik krijg vlees. Wel tot brokjes verwerkt, van dieren die een goed leven hebben gehad op een bio-boerderij. Dat hoop ik dan maar.…
‘Wij kunnen juist iets meer dan andere mensen’
‘Nee, in al die jaren is er niets veranderd’, zegt de Amsterdamse fotograaf Eddy Posthuma de Boer. ‘Manhattan heb ik nog steeds niet goed gekregen.’ Het was 1978 toen Martin Ruyter hem interviewde voor de Volkskrant. Het verhaal – dat de titel ‘Fixaties van Eddy’ droeg – verscheen daarna in de uitgave ‘Beeld in Zicht’, een boek met foto’s van Eddy en teksten van Simon Vinkenoog. Op deze website is dit interviewartikel te lezen. Ik was benieuwd naar het vervolg. Eddy had immers de moeite genomen een brief naar ons te schrijven naar aanleiding van het VPRO-radioprogramma Labyrint, waar wij in de studio over onze gave hadden zitten praten. De wetenschappers die actief deelnamen aan dit gesprek, konden aan het eind van de uitzending niet meer volhouden dat het bij ons om…
Dramatiek
Ik bestudeerde de mimiek en lichaamstaal van Ferd Grapperhaus. Had het nog niet gezien. Wilde toch weten hoe die emotie bij hem in zijn werk was gegaan. En wat hij dan te zeggen had. Nou, het was nog schokkender dan alle commotie rond zijn trouwfeestje. Een oer-Hagenaar zou hierop gereageerd hebben met ‘Mag ik effe een teiltje?’ Want dat ‘ie nou zelfs voor zo’n blamage niet eens de mensen recht aan kon kijken! Gewoon uit z’n blote kale harses zijn schuldbekentenis doen. Maar ik begrijp het wel, je kan dat alleen als je ook écht schuld betuigt, met hart en ziel. Dit was bij onze minister van Justitie en Veiligheid blijkbaar niet aan de orde. Belde hij een van de beste tekstschrijvers onder zijn ambtenaren? Of was hij het toch…