Willem III leeft – deel 7
Eenmaal thuis stak ik een kaars aan en staarde langdurig naar de vlam. Ik kwam dan altijd op de beste ideeën. Een brief, ik zou Willem een brief schrijven! Ik pakte mijn laptop en ramde er binnen tien minuten een reeks klinkende zinnen uit. Om te beginnen verontschuldigde ik mij voor mijn 21e-eeuwse directheid. Verder schreef ik hem dat het voortaan mijn intentie was mij aan de zeden en gewoonten van zijn tijd te houden. Ook uitte ik mijn zorgen over het voorval met de tuinman, want ik was bang dat hij en Geoffrey ontdekt zouden worden, en wat dan? De volgende dag spoedde ik mij naar Het Loo en schoof de brief onder de deur door terwijl ik mij afvroeg of ze daar wel eens kwamen, daarbeneden bij de bedienden-entree.…
Gênekriebels
Zaterdag was het een mooie dag, het leek wel zomer. Op onze tuinbank zag ik dit hommel-paartje. Het mannetje bewoog kalm heen en weer. Ze deden het veel te vroeg, maar vind je het gek, met dat weer. De lente hing in de lucht, ik sleurde Wilke mee naar het perk met narcissen en hyacinten om met hem de liefde te bedrijven. Helemaal niet meer mainstream: twee witte mensen, hetero, 42 jaar samen en nog op leeftijd ook, bah. Gelukkig stribbelde hij niet tegen. Wij zijn tenslotte opgegroeid in een tijd dat alle taboes moesten worden doorbroken. Dit brengt mij bij de Week van de Lentekriebels, waar ze thans op de scholen mee geplaagd worden. Het is toch wat, dat lentekriebel-lesprogramma met het thema ‘Wat vind je fijn’. Eerder al…
Willem III leeft deel 6
Ging ik te ver? Ik observeerde hem, de stadhouder-koning, die in gedachten verzonken was. Eerst leek hij direct op te knappen van Villiers’ bezoek maar nu zag hij weer bleek. Het pakje had hij naast zich neergelegd. Omdat hij een tweede keer was gaan sprenkelen met de flacon, hing er in de bedkamer een zoete zware rozengeur. Uiteindelijk gaf hij antwoord op mijn vraag. “Nee hoor, niks geen minnares, een goede vriendin. Helaas is haar mooie lijf al lang vergaan. Haar geest vereert mij zo af en toe op een bezoek.” “Vergaan? Dit was geen geest, dit was een vrouw van vlees en bloed. Je omhelsde haar toch?” “Sommige geesten kunnen zich tijdelijk manifesteren als mens, zo is dat nu eenmaal. Ze kunnen alleen nooit lang blijven, dat heb je…
Ruby en haar erf
Ruby had samen met ons eerst een appartement in het centrum van Rotterdam, van waaruit ze alles en iedereen voorbij zag komen. Reuze interessant. Toch, sinds ze een eigen erf heeft is ze pas echt gelukkig. Dat is aan alles te merken. Ze heeft tweeduizend vierkante meter tot haar beschikking, waarvan zij vooral het voorste gedeelte gebruikt, daar waar het huis is en de weg. Het is geen drukke weg maar er komt regelmatig iemand langs, met of zonder hond. Nu heb ik in een van de vorige columns lopen opscheppen dat Ruby bijna nooit aan het blaffen slaat. Ze blaft nooit tegen een mens, dat is waar. En meestal ook niet tegen honden. Toch zijn er langslopende honden waarbij Ruby vindt dat ze haar territorium moet verdedigen. Konijnen, katten,…
Willem III leeft deel 5
Hij kwam mij iets te dichtbij. Hygiëne was de 17e eeuwse mens vreemd, blijkbaar. Wist hij soms wat er daarnet in mijn hoofd omging of was mijn afkeer duidelijk zichtbaar? Want voordat ik het wist had hij iets van zijn nachtkastje gegrist en was hij zich rijkelijk aan het besprenkelen. “Rozenwater”, verduidelijkte hij, terwijl hij de Geoffrey de flacon aanreikte. Die man was toch altijd binnen handbereik. Ik had niet zo’n zin om in te gaan op dat kusje. Het leek het mij een goed alternatief mijn rechterhand aan te bieden, zodat hij die vluchtig met zijn lippen kon beroeren. Dit was immers een gebruik uit zijn tijd dat ik diende te respecteren. Met de vanzelfsprekendheid een koning aangeboren, ging hij daar op in. Had hij dát soms bedoeld met…
Willem III leeft deel 4
Omdat ik mij enige tijd niet had laten zien op Het Loo, had zijn begroeting een licht-beschuldigende klank. Hij stond bij het raam en friemelde met zijn linkerhand aan de franjes van een embrasse. Het koord hield een versleten en verschoten jacquard gordijn bijeen. Met zijn rechterhand steunde hij op een rijk versierde ‘baton de marche’, terwijl er bij herhaling een rochelend geluid opsteeg vanuit zijn borstkas. Vorsend nam hij me op. Blijkbaar moest ik reageren. “Ja zeg, er zijn nog meer dingen in mijn leven. Niet alleen de visites aan u hier op Het Loo. En u overdrijft. Ik was hier twee weken geleden nog.” Het klonk hardvochtiger dan mijn bedoeling was. Dat deze man uitkeek naar gezelschap was niet zo vreemd. Kon je je op dit moment een…
Zonsopgang
Zonsopgang. Wonderschoon. En altijd anders van kleur en vorm. De zon als stabiele factor in het midden.
Eerbied en ontzag
Het woord ‘eerbied’ hoor je bijna niet meer in het taalgebruik. Het uitgekauwde ‘respect’ heeft het vervangen. Het wordt mij ook te emotioneel gebruikt, zo vol sentiment. Ik houd daar niet van. Laten we kalm blijven. Je hebt waardering en bewondering voor iemand, dat is eerbied hebben. Het woord ‘ontzag’, ook heel mooi. Dit wordt genoemd in de betekenis van ‘eerbiedige vrees’. Dat lijkt me meer iets van vroeger, de tijd waarin de kerk mensen tot nederigheid maande. Nederigheid vind ik ook heel mooi, in de goede betekenis. Het gaat hand in hand met eerbied en ontzag, als je het mij vraagt. Ik prefereer het woord ‘eerbied’. En het woord ‘ontzag’. Probeer het maar eens. Weg met dat ‘respect’.
Weerpraat
Ik wil schrijven. Dan ga ik maar schrijven. Waarover dan? Dat zie ik wel. Dat is mijn stijl. Niet te lang over nadenken. Ingevingen. Doen. Later schaven. Dat is het leukste. Ik wil schrijven. Ik ben nu aan het schrijven. Waarover? Over schrijven en doen. Ik dacht er niet te lang over na. Ik wil schrijven. Alweer? Ik ben al aan het schrijven. Het is een mooie dag. Vanmorgen al om tien uur zat ik achter het tuinhuis in de zon. Het zou een koude winterdag worden, de opwarming der Aarde ten spijt. Toch is het niet koud. Dat verbaast mij niets. De weerberichten, daar klopt niets meer van. Al vele jaren niet. Ik merk het wel wat voor weer het is. Ik steek mijn hoofd buiten de deur voordat…
Lekker gekke dingen
Het is altijd ‘fijn’ wakker worden: Wilke die onmiddellijk na het ontwaken kijkt wat de mainstream media te melden heeft. En telkens denk ik dat het een grap is, wat hij mij dan vertelt. Maar het zijn geen grappen, humor valt nu ook onder ‘fout’, vermoed ik. Deze keer werd ik extra verrast omdat het over de boeken van Roald Dahl gaat. Dahl was een kinderboekenschrijver, enorm populair omdat hij altijd wel een beetje lekker gekke dingen schreef, daar in zijn tuinhutje. In deze krankzinnige en wrede tijd nu, wordt alles gescreend vanuit het ver van God los-LH… je weet wel- gedachtengoed (voluit schrijven lijkt mij riskant, voor mijn vrijheid van schrijversuiting). Wat ooit en terecht begon als pleiten voor volledige acceptatie van homoseksuelen, is uitgegroeid tot een beweging die…