Een goede leermeester
Als kind vreesde ik honden. Ik was er niet mee opgegroeid en ik vond ze tamelijk indrukwekkend. Bovendien, op een keer rende er een achter mij aan. Doodeng. Zodra ik het ouderlijk huis verlaten had, nam ik zelf een hond in huis. Dit, om van de angst af te raken. Gelijk maar een Duitse herder en na de herder een Schotse collie. Vervolgens veertien jaren zonder huisdier, omdat ik als freelancer veel opdrachten had en vaak buitenshuis was. Maar in 2006 kwam witte herder Mozart in ons leven, die tot ons verdriet maar acht jaar werd. Ruby, ook een witte herdershond, behoort sinds 2015 tot onze familie. Ik vind alle dieren leuk maar wat ervaring betreft kan ik alleen over de hond spreken. Het is een groot voordeel dat je…
Bloemkopjes-vandalisme
Het is bijna winter. In het grind naast de border zie je hier en daar nog de resten van de stille getuigen. Welke stille getuigen? Van de daden die Ruby van de lente tot en met de herfst op haar geweten heeft. Wat heeft Ruby op haar geweten? Nou, luister. Het begon al vroeg en toen dachten we nog dat het een puppy-gril was. Voordat ik verder ga moet ik vertellen dat Ruby voor zo’n negentig procent een gehoorzame hond is. Geen centje last. Ze springt niet tegen je op, ze blaft nauwelijks, ze is niet lomp, maakt nimmer iets stuk en zal nooit iets eetbaars uit eigen beweging van tafel halen. Gelukkig maar dat ze toch nog ondeugende trekjes heeft. Om dan gelijk maar met haar aller gekste trekje…
De grote verlossing – Een half jaar later
Op 14 mei schreef ik dat ik ‘onder het mes’ ging en nu is er alweer ruim een half jaar verstreken. Ik zou er nog over schrijven. Met humor. Ach. Ik was toen zelfs bang dat ik het niet zou overleven. Als fijngevoelig wezen vreesde ik dat een narcose mij fataal zou worden. Dat soort gedachten had ik. Maar het ging goed, de operatie duurde een uur of drie en ineens was ik weer onder de mensen. Gelukkig had ik er helemaal niets van gemerkt. Het litteken van 27 centimeter loopt van onder mijn middenrif tot aan mijn schaambeen. Bij de navel is er keurig met een boogje omheen gegaan. De dagen in het ziekenhuis vond ik heel zwaar omdat je er geen rust hebt. Als je moet herstellen, wil…
Sterren kijken
Als ik niet kan slapen, ga ik nog wel eens mijn bed uit en als ik dan geluk heb, is er een heldere sterrenhemel te zien. In de duisternis doe ik niets liever dan naar de sterren kijken. Sinds we op het platteland wonen zijn de oplichtende puntjes ook veel beter te zien dan toen we nog in de stad woonden. Natuurlijk niet zo goed als in gebieden die niet zijn aangetast door lichtvervuiling maar toch, ik ben er tevreden mee. Ik houd ook veel van de maan, maar ik beperk mij in mijn mijmering nu even tot die zee van lichtjes, fonkelend aan die eindeloze hemel. Ik heb geen verstand van sterrenbeelden die zich aftekenen aan de hemel. Er zijn mensen die ze zo kunnen aanwijzen: Grote Beer in…
Hot hotter hotst
Het is warm buiten. En daardoor ook wel binnen. Al hebben wij niet te klagen want de thermometer op de benedenverdieping van ons huis geeft 24,6 graden aan, terwijl het buiten 38 graden is. Het grootste gedeelte van ons huis (het is een kop-staart boerderij) ligt aan de noordzijde, dat is gunstig. Aan de voorkant kunnen wij de luiken dichtdoen en aan de achterkant staat een kanjer van een parasol die de zon belet de ramen te bereiken. We waren met zijn allen al ruim vooraf gewaarschuwd. De hitte zou ondragelijk worden. Men moest voorzorgsmaatregelen nemen. Ga niet de straat op, blijf binnen (waar kennen wij dat toch van?). En dan de klapper: hoe komt dat nou, die hitte? Wel, door de klimaatverandering natuurlijk! De nieuwe angstzaaierij -woorden: ‘CO2’, ‘stikstof’…
Omgaan met teleurstellingen
Veertien jaar ervaring hebben we met het zelf telen van groenten, kruiden en vruchten. Het begon met een volkstuin. En nu, een erf, een groot stuk grond bij het huis waarop een moestuin, een kas, een gaard met fruitbomen en bessen. Wij telen op de biodynamische (BD) manier. Voedsel op ons bord waar de levenskrachten nog doorheen sidderen. Beter kan je het niet hebben. Je moet echter wel leren met tegenslagen om te gaan. Want tuinieren is teleurstellingen verwerken en opnieuw beginnen. Geeft niets, het sterkt de mens. Binnenshuis of in een kas kweken we uit de zaden gewassen, die knipperend met hun oogjes als groene sprietjes boven de aarde komen. Maar voordat ze goed en wel de weg naar volwassenheid afleggen, komen er allerhande beestjes. Wat hapt er makkelijker…
De grote verlossing
Woensdag ga ik ‘onder het mes’. Klinkt niet zo gezellig maar het dekt wel de lading. Ooit heb ik gezworen dat ik nooit op de OK terecht zou komen. Dat hoorde gewoon niet bij mijn leven, dacht ik want ik had mijn portie toch al dubbel en dwars gehad. Mooi niet. Ik krijg het als een soort toegift op een lange reeks worstelingen en tegenslagen. Tja, en als het dan toch moet gebeuren, moet je niet lullig doen. Niet een poliklinisch dingetje, nee gelijk een forse snede, met drie tot vijf logeerdagen in het ziekenhuis. Daarom heb ik zo lang gewacht. Dat laatste is niet waar. Er is op mijn linker-eierstok (laat ik maar precies zijn) een mega-grote cyste gegroeid, een van 35 bij 27 cm, schatting zo’n 7 kilo.…
Vrolijke en lelijke geuren
Ik las in het boek ‘Een huis in Engeland’ van Maarten Asscher dat hij vanuit Groot-Brittannië een doos ‘Imperial Leader’ zeeptabletten had laten overvliegen, als krachtige hulp voor het bovenhalen van zijn herinneringen aan het huis van zijn grootouders. Zijn opa gebruikte de zeep altijd. Alleen al door dit te lezen kwam er bij mij van alles terug. Heeft allemaal te maken met het limbisch systeem in de hersenen. Met de connectie tussen de amygdala (emotie) en de hippocampus (herinnering). Geur kan een oppeppend effect hebben. Helaas kan het ook neerslachtig maken, als het een nare herinnering betreft. Bij mij scherpt het hoe dan ook mijn geheugen. De aller vroegste herinneringen blijven het sterkst hangen. Mijn vader gebruikte teerzeep om zich te wassen en Old Spice als aftershave. Twee geuren…
Wezenlijk
Het wezenlijke van de mens, de mens zoals hij is in het diepst van zijn wezen, zijn ziel. De essentie. Daarom, een mooi woord.
Mensentypen
Een wonderlijk fenomeen blijf ik het vinden dat God mensen in series heeft bedacht. Je ontmoet iemand voor het eerst en toch doet die persoon je vrij snel denken aan iemand uit je kennissen-, vrienden- of familiebestand. Zelfde type qua uiterlijk, zelfde gebaren. Zelfs de stem komt overeen. Ik weet het wel, iedereen is uniek – ik spreek dat niet tegen. En toch is het een feit dat mensen zoveel kenmerken kunnen delen dat je tot de conclusie komt: Ja, van deze persoonlijkheid zal er op aarde geen tweede te vinden zijn, en toch hij/zij me aan iemand denken. ‘Jij bent net zo’n type als…’ Het kan zijn dat je een hele keurige dame in mantelpak kent en dat je zo’n zelfde mensentype tegenkomt met een volledig gotic kapsel en…