Het is bijna winter.
In het grind naast de border zie je hier en daar nog de resten van de stille getuigen. Welke stille getuigen? Van de daden die Ruby van de lente tot en met de herfst op haar geweten heeft. Wat heeft Ruby op haar geweten? Nou, luister.
Het begon al vroeg en toen dachten we nog dat het een puppy-gril was. Voordat ik verder ga moet ik vertellen dat Ruby voor zo’n negentig procent een gehoorzame hond is. Geen centje last. Ze springt niet tegen je op, ze blaft nauwelijks, ze is niet lomp, maakt nimmer iets stuk en zal nooit iets eetbaars uit eigen beweging van tafel halen.
Gelukkig maar dat ze toch nog ondeugende trekjes heeft. Om dan gelijk maar met haar aller gekste trekje te beginnen, Ruby scheidt stelen en bloemhoofden. Niet dat ze er dol op is en ze wegsnoept, ze eet ze niet op. Nee, het is zuiver een kwestie van baldadigheid. Of irritatie: die stelen horen daarboven geen uitwas te hebben.
Ze doet het heimelijk. Als ik het niet kan zien. Maar soms betrap ik haar en zeg ik: “Ohoh! Wat doe je nou?!” Met een rukje beweegt ze haar kop richting mij, met in haar ogen een combinatie van schrik, berouw en deugnieterij. Ik loop dan naar de bloemhoofdjes die in het grind liggen, wijs ernaar of pak er zelfs een op en roep uit: “Dat kan toch niet!” Dat weet ze zelf ook wel, maar ze kan het niet laten. De drang tot bloemkopjes-vandalisme is sterker dan haarzelf.
Vaak zijn het de Margrieten die het moeten ontgelden. Maar de Herfstasters krijgen er ook regelmatig van langs. Van deze twee planten kan ze er namelijk lekker veel tegelijk onthoofden. Maar andere -meer zeldzame- bloempjes kunnen ook de pineut zijn. Dan ligt zo’n enkel bloempje daar verlaten in de aarde. Zelf pluk ik vaak de bloemen van de Oost-Indische kers, want die eten wij regelmatig in de salade. En dáár blijft Ruby nou juist van af. Hoe kan zo’n knapperige pittig smakende bloem nu géén uitdaging zijn voor haar? Ikzelf kan ze niet weerstaan en eet ze nogal eens ter plekke. Het lijkt mij toch stug dat ik haar op die manier geïnspireerd heb dit een plantje verder óók te gaan doen. En ík hap ze trouwens niet af.
Ruby is al bijna acht jaar. Dat krijg je er niet meer uit. Ik vind het wel jammer, dat afhappen van de bloemen maar ik moet er vaak ook wel om lachen. Het is zo’n gek trekje, dat het uniek is. Ik heb nooit gehoord van andere honden die dat doen. Als dit wel zo is, hoor ik het graag.
