Categorie: Columns

a, ik kom zo. Even op Facebook kijken. Ah, 54 nieuwe berichten, sjonge. Ah, daar heeft Frances een punt. Goed dat ze dit plaatst. Oooo, wat een mooie foto weer van Dirk Karreman! Heb ik zijn vorige vogelfoto’s gemist? Even kijken hoor… Prachtig! Daar moet ik op reageren. Doe ik een smiley erbij, of nee, weet je wat, ik kies een sticker. Zo. Hee, Dirk vindt het leuk. Mooi. Eer van zijn werk. Dat doet me eraan denken dat ik die foto van Ruby nog niet heb geplaatst. Even doen, want dat vinden mensen altijd schattig, Ruby. Zal ik ‘m gelijk ook op de Erijane puppies pagina zetten? Ja, doe ik, waarom niet. Een net even ander tekstje erbij dan die van mijn eigen pagina. Ziezo. Nog even kijken bij de berichten die gepost zijn. Hee, hoe kan dat nou? Ik heb bij haar pagina ‘meldingen ontvangen’ aangevinkt en toch zie ik die posts niet op de meldingenlijst. Gemist. Nou, dan doe ik het anders. Ik ga even naar Hilde’s pagina. Zie je wel, vijf berichten inmiddels. Heb ik bij meer fb-vrienden. Begrijp ik niet van Facebook. Alsof ze zelf selecteren van wie ik ze wel en niet mag zien. Wat zie ik daar nu staan? Eigenaardig! Even helemaal lezen dan maar? Vooruit, snel dan. Goh. Zal ik het delen? Nee, dit lezen ze toch niet. Is te lang. Partij van de Dieren, een discussie! Nee toch, vallen ze zo’n man aan. Terwijl die Femke toch in haar rode strakke jurk met de stringslip erdoor schemerend…. Bah, wat een humorloze vrouwen. Ik moet daar even op reageren. Die man helpen. Even kijken naar zijn foto’s en laatste berichten. Altijd een check doen of iemand wel bij je past, als fb-vriend. Zie je wel, blijkt een leuk persoon te zijn. Ik stuur ‘m een vriendschapsverzoek.

Messenger. Even zwaaien naar Daniel. Ja, dag, dat doe ik niet hoor. Raaaar.

Een chat van Jacqueline! Even reageren. Terwijl zij op mij reageert, kijk ik gelijk nog even bij de berichten. Kijk nou eens, wat een leuk dier! Schattig. Even delen. Oh! En dat lied van Herman Finkers, o, wat is die toch goed in zijn teksten. Die zet ik er ook op. Zou op problemen kunnen stuiten na de MeToo-toestand, maar kan mij het schelen. Hij ramt er ‘m dan gewoon in. Laat hem. Hee, daar is Jacq weer. Ja, we gaan afsluiten. Bye. Walter! Ook even chatten. Altijd gezellig met hem. Zal straks ook even een bericht naar die en die zenden, moest ik nog even op de hoogte brengen van zus en zo. Goh wat leuk, die foto van Ruby wordt gewaardeerd. Reacties ook. Vind ik leuk, vind ik leuk, vind ik leuk. Geweldig zelfs. Smiley, kusje, dansende poppetjes. Dat bericht over vuurwerk en lawaai niet. Ik moet ineens denken aan dat nummer van Jimi Hendrix. Heb ik die lp nog? Even kijken op You tube. Ja! O man, wat was ‘ie toch goed. Deel ik.

Nu kan ik gelijk wel even die laatste Kralingse bos-foto’s in het album erbij voegen. He? Waarom doet ie dat nu niet? O, moet ik het vanaf fb doen, zo gaat het niet. He verd.. wat omslachtig. Daar wil ik helemaal niet zo lang mee bezig zijn. Wat krijgen we nu? Voegen ze die IOS foto’s ook samen? Ja, zo komt ie niet over zoals ik het bedoel. Kijken of het anders kan. Nee. Nou, laat dan maar.

Paar berichten erbij. Ben ik niemand vergeten? Sociaal tot in het bot. Niet te doen, eigenlijk. Wilke! Wat heb je dat weer mooi gestyled het eten! Ik dek de tafel en maak een foto. Zet ‘m gelijk even op fb. Moet wel de tekst erbij. Welke ingrediënten heb je ook alweer gebruikt? Jaha, ik kom eten. Alleen dit er nog even op plaatsen, dat vinden mensen leuk, zo’n menu. Misschien inspirerend.

Zo, nu leg ik ‘m weg hoor. Nee, ik doe ‘m helemaal uit. En leg ‘m weg, in de la van mijn bureau. Lekker zeg, die pasta. Wat? Is het al half zeven? Hoe laat ging ik dit doen? Vijf uur? Nee joh, tering, nee toch.

Februari 2018

Sport. Voetballen. Het zegt mij niet zoveel. Louis van Gaal. Tegendraads, grof, keihard, dat soort kwalificaties waren mij bijgebleven. En dat hij een eigen soort Engels sprak. Gewoon, zonder schroom. Verder wist ik niets. Ik had de klok horen luiden, maar de klepel was zoek.

Maar nu las ik in het VK magazine een interview met hem. Wat een originele man. En origineel, daar houd ik van. Mensen doen elkaar zo vaak na. Gaap.
Van Gaal wijst de interviewer er direct op als hij overdrijft. Of als hij vermoedt dat hij het anders gaat formuleren in het verhaal. Dat moet je bij de oud-voetbaltrainer niet doen. Als hij het verhaal voordat het gepubliceerd wordt te zien krijgt, gaat Van Gaal het wel eens herschrijven. Ze laten hem geen keus, als ze letterlijk optekenen wat hij heeft gezegd. Ze moeten de strekking van het verhaal weergeven. Duidelijk.
Toen ik wekelijks interviews afnam, ging het vaak net andersom. Dan had ik de strekking goed weergegeven, want wat moet je met al die woorden. En dan ging zo’n betweter er met z’n rode pen overheen.

Enfin, bij Van Gaal moet je als journalist aanvoelen hoe hij het bedoelt. En als jij daar jouw interpretatie van maakt, ben je gewoon een slechte journalist.* Dat zou Van Gaal zelf niet gebeuren, foute interpretaties. Hij heeft inlevingsvermogen en hij luistert. Hij gaat met iedereen die hij ontmoet een relatie aan. Of dat nu voor een half uur is of voor een paar jaar, je krijgt ‘m voor honderd procent.
Dit was het moment dat ik Van Gaal als een leermeester ging zien. Ik herinner mij ineens Hugo Borst. Had die niet een heel boek aan hem gewijd, de man die hij vreest en bemint? O, Louis!
Of hij een soort psycholoog voor zijn spelers was, wilde de VK-interviewer weten. Want hij wilde toch eens een studie psychologie gaan doen? Van Gaal: “Een mens die empathisch is, is een halve psycholoog. Daarvoor hoef je niet gestudeerd te hebben.” Geniaal. En waar.

De pers? Als een journalist het allemaal beter weet, ja, dan kan je hem wel eens kwaad krijgen. Ze moeten geen meningen geven, maar open vragen stellen. Net zoals Van Gaal zelf doet, nu hij voor Voetbal International collega’s interviewt.
En ook al vindt hij dat je altijd controle moet hebben over je emoties, je bent mens en dan lukt dit niet altijd, weet hij uit ervaring. Hij zal er overigens niet minder om slapen. Alleen als hij zelf in de fout is gegaan, dat tast zijn nachtrust aan. Zelfreflectie houd je alert, dat is een ellendig bijverschijnsel. Weet ik uit ervaring.

Van Gaal typeert zichzelf als een rationeel persoon. Maar als zijn gevoel zegt dat het anders is, krijgt dat voorrang. Want met het gevoel moet hij leven, niet met de ratio, zijn z’n woorden.
Kijk, zo’n man heeft het begrepen. Die kluwen met hersenen leven zo hun eigen egoïstische Swaab-leven, maar het hart blijft betrokken, het hart kent liefde en het heeft een geweten.
Nee, Louis van Gaal kan niet meer stuk bij mij, serieus waar.

* Dit heeft Louis niet gezegd, maar ik heb het opgeschreven zoals hij het eigenlijk bedoelt.:)

Maart 2018

De afgelopen twee weken strompelde ik van po-stoel naar rollator en van rollator naar douchekruk en van douchekruk naar rollator en zo tot aan de avond naast het bed weer naar de po-stoel.

Doe ik een nieuwe therapie? Heb ik een spectaculair komisch spel bedacht? Nee, ik heb een gescheurde kuitspier. Als dat je overkomt, weet je pas hoe belangrijk die spier is. Samen met de kaakspier – de kampioen – is het de allersterkste spier in je lijf.

Je zou denken dat ik een sportfanaat ben met zo’n blessure. Nou, mooi niet. Ik houd helemaal niet van sport! Daarom lukte het misschien niet met de krukken. Waar ik wel van houd is dansen, yoga en wandelen maar dan heb je het wel gehad. Niemand ook die gelooft dat je zoiets in bed kan oplopen, terwijl je slaapt. Dat moet ik er wel even bijzeggen. Want als je met je bedpartner een beetje ruig doet in de sponde, kan het natuurlijk ook zomaar gebeuren. Maar ik sliep en kreeg kramp. Dat gebeurt wel vaker. Blijkbaar rek ik mijn been en hup, daar neemt die spier ineens een spurt. En wel zo, dat het uit bed komen nooit sneller gaat dan op zo’n moment.
Ook deze keer ging het zo. Ik strekte mijn been en probeerde de spier, die blijkbaar zin had in een grandioze verkrampingsactie, weer tot bedaren te brengen. Dit had een averechts effect want het werd nog erger. Een paar seconden later stond Wilke naast mij en riep ik uit: ‘Nok mij neer! Dit is niet te verdragen!’
En toen werd het rustiger, maar de pijn was niet weg en mijn linkerbeen liet het afweten. Ik kon er niet op staan. De kuit reageerde met in omvang zo’n tien centimeter toe te nemen en keihard te worden. Vier dagen later manifesteerde dit alles zich in een gigantische bloeduitstorting. Met een echografie bij de fysiotherapeut werd de spierscheur, ook wel zweepslag genoemd, duidelijk. Gelukkig was hij 4,5 cm in de lengte gescheurd, niet in de breedte. Dat geneest makkelijker.

Ik heb mij nu kunnen inleven in mensen die afhankelijk zijn van een rollator en/of rolstoel. Natuurlijk zijn dit reuze handige hulpmiddelen maar leuk is anders. Met een rollator voel je je gelijk minstens dertig jaar ouder. Maar wat zeg ik, over dertig jaar ben ik eenennegentig en ik hoop dat ik ‘m dan nog steeds niet nodig heb. Nooit bij nagedacht dat je het buiten in een niet zelfbedienende rolstoel zo snel koud hebt. Ook niet dat je stuit op rolstoelonvriendelijke kuilen en richels. Ik voelde mij piepklein.
Als je altijd doorslaapt, ben je een gelukkig mens. Ik moet er meerdere malen uit per nacht. Als je dan eerst die vreselijke stuwing in je been uit moet laten werken, kan je lang wachten voordat je met je rollatortje bij de wc ben. De po-stoel brengt redding. Hij heeft iets van een troon. Een troon met een hele goede deksel, niet onbelangrijk.
Zittend douchen? Ik kon mij er niets bij voorstellen. Nu wel. Al vraag ik mij nog steeds af of die uitsparing aan de voorzijde nu speciaal voor mannen is of dat ik iets gemist heb.

En dan ook dit nog. Wat een mens allemaal niet doet om pijn te ontlopen! Het vraagt de hele dag door – en vooral de nacht – om een scherpe oplettendheid want iedere verkeerde beweging kan gevolgen hebben.
Het tekort aan nachtrust, beweging en buitenlucht kan van een vitaal mens binnen twee weken een sombermans maken. Voeg daarbij de kwestie van afhankelijkheid en veel moeten vragen en je begrijpt dat het een ware les is in nederigheid, loslaten van controle en creativiteit in communiceren. Wilke hield ondertussen toch maar mooi de verschillende borden op de stokken draaiende.

Je hoort het, ik spreek al in de verleden tijd. Het kan echter zes weken duren voordat de scheur niet meer een scheur is. De fysiotherapeut zei vandaag dat het nu toch echt tijd was om die hiel weer ’s permanent op de grond te zetten bij het lopen. Nee, dat kan echt geen kwaad. Wil ik soms een eeuwig verkorte kuitspier? Nee? Nou dan. Zei hij terwijl hij de grote bloeduitstorting masseerde en ik mij beheerste hem een hijs te verkopen. En oefeningen doen, Emmy, strekoefeningen. Daarna bracht hij zorgvuldig rode en zwarte tape aan op mijn onderbeen en voet. Het doet mij denken aan zestiende-eeuwse kostuums. Dat heeft Wilke nog niet gezien. Ik toon hem dat straks schalks, in de beslotenheid van de slaapkamer.

Maart 2018

“Ja, je gelooft het niet maar het is echt waar hoor. Het was ook een Rotterdammer, dat kon je goed horen. Meid, ik wist niet wat me overkwam, attenooie. Zit ik daar op dat bankie in het bos* aan de boulevard, te wachten op Willem. Pleuris, dacht ik, nou gaan we samen eten, en ik heb nu al pijn in mijn donder van dat gerommel daarbinnen. Ik keek om me heen want ik wilde er wel eentje laten vliegen. Een paar bankies verder zat een vent, een zwerverstype, een rooie. Hij had me een baard joh, en van die borstelige wenkbrauwen. Hij zag er goor uit, ongewassen kleren, ik kon ‘m gelukkig niet ruiken maar hij stinkt vast, zei ik tegen mezelf. Hij zat zoals mannen vaak zitten weetjewel, met die ene poot over de andere, handen in z’n gore nek en af en toe was ‘ie een beetje voor zich uit aan het lullen.
Nou, daar hoefde ik me niet voor in te houden, die dronkaard had toch niets door. Meid, toen liet ik ‘m gaan en was ‘ie verdomme toch goed te horen zeg. Ik een beetje lachen in mezelf, blij dat er niemand anders was. Hoor ik ineens die zwerver bulderen: “Zoooo!! Dat WAS me een scheet! Ja, laat maar kommen! Laat maar kommen. Los die handel!”
Daarbij bleef ‘ie strak voor zich uitkijken, met dat been en die handen in die nek. Alsof hij het tegen de hemel had.
Nou meid, je begrijpt, ik ging toch een beetje door de grond maar ik speelde de grote onschuld. Ik vond het grandioos van ‘m dat hij me niet aankeek. Alhoewel die studentenpikkies die net langs liepen wel naar mij wezen. En toen die voorbij waren en die gozer met die baard weer stilviel, dacht ik verdomd, hij heeft nog gelijk ook. Ik laat het voortaan allemaal kommen. Dat stomme loslaten, waar iedereen altijd maar over zit te zeiken, is misschien zo gek nog niet. Nee toch, ja dan?”

*De eerste versie van dit verhaal werd gepubliceerd in het zomernummer 2018 van het kwartaalmagazine Vruchtbare Aarde. Dit is de Rotterdamse versie, omdat het zich afspeelt in het Kralingse Bos. Overigens, het is een waar gebeurd verhaal.