Gênekriebels
Zaterdag was het een mooie dag, het leek wel zomer. Op onze tuinbank zag ik dit hommel-paartje. Het mannetje bewoog kalm heen en weer. Ze deden het veel te vroeg, maar vind je het gek, met dat weer. De lente hing in de lucht, ik sleurde Wilke mee naar het perk met narcissen en hyacinten om met hem de liefde te bedrijven. Helemaal niet meer mainstream: twee witte mensen, hetero, 42 jaar samen en nog op leeftijd ook, bah. Gelukkig stribbelde hij niet tegen. Wij zijn tenslotte opgegroeid in een tijd dat alle taboes moesten worden doorbroken. Dit brengt mij bij de Week van de Lentekriebels, waar ze thans op de scholen mee geplaagd worden. Het is toch wat, dat lentekriebel-lesprogramma met het thema ‘Wat vind je fijn’. Eerder al…
Weerpraat
Ik wil schrijven. Dan ga ik maar schrijven. Waarover dan? Dat zie ik wel. Dat is mijn stijl. Niet te lang over nadenken. Ingevingen. Doen. Later schaven. Dat is het leukste. Ik wil schrijven. Ik ben nu aan het schrijven. Waarover? Over schrijven en doen. Ik dacht er niet te lang over na. Ik wil schrijven. Alweer? Ik ben al aan het schrijven. Het is een mooie dag. Vanmorgen al om tien uur zat ik achter het tuinhuis in de zon. Het zou een koude winterdag worden, de opwarming der Aarde ten spijt. Toch is het niet koud. Dat verbaast mij niets. De weerberichten, daar klopt niets meer van. Al vele jaren niet. Ik merk het wel wat voor weer het is. Ik steek mijn hoofd buiten de deur voordat…
Lekker gekke dingen
Het is altijd ‘fijn’ wakker worden: Wilke die onmiddellijk na het ontwaken kijkt wat de mainstream media te melden heeft. En telkens denk ik dat het een grap is, wat hij mij dan vertelt. Maar het zijn geen grappen, humor valt nu ook onder ‘fout’, vermoed ik. Deze keer werd ik extra verrast omdat het over de boeken van Roald Dahl gaat. Dahl was een kinderboekenschrijver, enorm populair omdat hij altijd wel een beetje lekker gekke dingen schreef, daar in zijn tuinhutje. In deze krankzinnige en wrede tijd nu, wordt alles gescreend vanuit het ver van God los-LH… je weet wel- gedachtengoed (voluit schrijven lijkt mij riskant, voor mijn vrijheid van schrijversuiting). Wat ooit en terecht begon als pleiten voor volledige acceptatie van homoseksuelen, is uitgegroeid tot een beweging die…
Een goede leermeester
Als kind vreesde ik honden. Ik was er niet mee opgegroeid en ik vond ze tamelijk indrukwekkend. Bovendien, op een keer rende er een achter mij aan. Doodeng. Zodra ik het ouderlijk huis verlaten had, nam ik zelf een hond in huis. Dit, om van de angst af te raken. Gelijk maar een Duitse herder en na de herder een Schotse collie. Vervolgens veertien jaren zonder huisdier, omdat ik als freelancer veel opdrachten had en vaak buitenshuis was. Maar in 2006 kwam witte herder Mozart in ons leven, die tot ons verdriet maar acht jaar werd. Ruby, ook een witte herdershond, behoort sinds 2015 tot onze familie. Ik vind alle dieren leuk maar wat ervaring betreft kan ik alleen over de hond spreken. Het is een groot voordeel dat je…
Bloemkopjes-vandalisme
Het is bijna winter. In het grind naast de border zie je hier en daar nog de resten van de stille getuigen. Welke stille getuigen? Van de daden die Ruby van de lente tot en met de herfst op haar geweten heeft. Wat heeft Ruby op haar geweten? Nou, luister. Het begon al vroeg en toen dachten we nog dat het een puppy-gril was. Voordat ik verder ga moet ik vertellen dat Ruby voor zo’n negentig procent een gehoorzame hond is. Geen centje last. Ze springt niet tegen je op, ze blaft nauwelijks, ze is niet lomp, maakt nimmer iets stuk en zal nooit iets eetbaars uit eigen beweging van tafel halen. Gelukkig maar dat ze toch nog ondeugende trekjes heeft. Om dan gelijk maar met haar aller gekste trekje…
De grote verlossing – Een half jaar later
Op 14 mei schreef ik dat ik ‘onder het mes’ ging en nu is er alweer ruim een half jaar verstreken. Ik zou er nog over schrijven. Met humor. Ach. Ik was toen zelfs bang dat ik het niet zou overleven. Als fijngevoelig wezen vreesde ik dat een narcose mij fataal zou worden. Dat soort gedachten had ik. Maar het ging goed, de operatie duurde een uur of drie en ineens was ik weer onder de mensen. Gelukkig had ik er helemaal niets van gemerkt. Het litteken van 27 centimeter loopt van onder mijn middenrif tot aan mijn schaambeen. Bij de navel is er keurig met een boogje omheen gegaan. De dagen in het ziekenhuis vond ik heel zwaar omdat je er geen rust hebt. Als je moet herstellen, wil…
Hot hotter hotst
Het is warm buiten. En daardoor ook wel binnen. Al hebben wij niet te klagen want de thermometer op de benedenverdieping van ons huis geeft 24,6 graden aan, terwijl het buiten 38 graden is. Het grootste gedeelte van ons huis (het is een kop-staart boerderij) ligt aan de noordzijde, dat is gunstig. Aan de voorkant kunnen wij de luiken dichtdoen en aan de achterkant staat een kanjer van een parasol die de zon belet de ramen te bereiken. We waren met zijn allen al ruim vooraf gewaarschuwd. De hitte zou ondragelijk worden. Men moest voorzorgsmaatregelen nemen. Ga niet de straat op, blijf binnen (waar kennen wij dat toch van?). En dan de klapper: hoe komt dat nou, die hitte? Wel, door de klimaatverandering natuurlijk! De nieuwe angstzaaierij -woorden: ‘CO2’, ‘stikstof’…
Omgaan met teleurstellingen
Veertien jaar ervaring hebben we met het zelf telen van groenten, kruiden en vruchten. Het begon met een volkstuin. En nu, een erf, een groot stuk grond bij het huis waarop een moestuin, een kas, een gaard met fruitbomen en bessen. Wij telen op de biodynamische (BD) manier. Voedsel op ons bord waar de levenskrachten nog doorheen sidderen. Beter kan je het niet hebben. Je moet echter wel leren met tegenslagen om te gaan. Want tuinieren is teleurstellingen verwerken en opnieuw beginnen. Geeft niets, het sterkt de mens. Binnenshuis of in een kas kweken we uit de zaden gewassen, die knipperend met hun oogjes als groene sprietjes boven de aarde komen. Maar voordat ze goed en wel de weg naar volwassenheid afleggen, komen er allerhande beestjes. Wat hapt er makkelijker…
De grote verlossing
Woensdag ga ik ‘onder het mes’. Klinkt niet zo gezellig maar het dekt wel de lading. Ooit heb ik gezworen dat ik nooit op de OK terecht zou komen. Dat hoorde gewoon niet bij mijn leven, dacht ik want ik had mijn portie toch al dubbel en dwars gehad. Mooi niet. Ik krijg het als een soort toegift op een lange reeks worstelingen en tegenslagen. Tja, en als het dan toch moet gebeuren, moet je niet lullig doen. Niet een poliklinisch dingetje, nee gelijk een forse snede, met drie tot vijf logeerdagen in het ziekenhuis. Daarom heb ik zo lang gewacht. Dat laatste is niet waar. Er is op mijn linker-eierstok (laat ik maar precies zijn) een mega-grote cyste gegroeid, een van 35 bij 27 cm, schatting zo’n 7 kilo.…
Het leven volgen waar het je heen brengt
Ik dacht ik ga eens direct typen in WordPress, waar ik mijn columns en andere verhalen inbreng, zodat ik ze op mijn website kan plaatsen. Spontaan schrijven wat er in je opkomt en niet eerst in Word maar de kortste lijn kiezen. Dus dit wordt meer een soort dagboekverslag dan een column. Het zij zo. Het is vrijdagavond 22 oktober van het jaar 2021. Het is herfst, de koude is nu echt ingetreden vandaag. Wij zijn de tuin aan het renoveren, terwijl deze tuin nog maar bestaat sinds het voorjaar. De kweker had een plannetje gemaakt voor de indeling en de hoeveelheid planten. Alleen had die kweker er blijkbaar niet zoveel verstand van, want het is heel raar uitgepakt. Zo uit de verte zag het er best aardig uit maar…