Het kind van toen
Het gaat vanzelf, ik heb het sinds ik volwassen ben. Herstel, de volwassen leeftijd bereikte. Want echt volwassen worden, daar ben je wel een tijdje mee bezig in je leven. Maar het gaat dus vanzelf. Als ik naar iemand kijk, zie ik voor me hoe hij/zij als kind was. Ik zie het gezichtje, de mimiek. Ik zie vooral de manier van bewegen en lopen, ik zie de reacties op alles om hem heen. Ik zie ‘m spelen, klauteren en vallen. Hoe hij met andere kinderen voorzichtig lacht of schatert, boos is, huilt. In die voorstelling is het niet zomaar een kind, nee, specifiek die persoon die ik observeer. Heb ik een goed voorstellingsvermogen of is het een bewijs dat het kind nooit de zijde van zijn volwassen ik verlaat? Ik…
Een dag uit het leven van een schooldirecteur
Vanmorgen, op de school van Wilke, waar hij directeur is. Twee kinderen uit 1 gezin en 1 kind uit een ander gezin (alle drie uit een andere groep op school) waren vanwege verkoudheid getest en de uitslag was positief. Moeder belt GGD en daar wordt gezegd dat het niet nodig is, quarantaine. School doet altijd check. Corona-afdeling GGD. Ja hoor, dat moet wel. Die drie groepen moeten onmiddellijk naar huis en tien dagen in quarantaine. Wilke begrijpt deze twee verschillende ‘adviezen’ niet. Hij belt naar het bestuur van de scholenvereniging. Daar is een corona-coördinator. Die zegt dat de regels zijn aangescherpt en dat de kinderen naar huis moeten en tien dagen thuisblijven. We hebben het hier over tachtig kinderen van 6 tot 12 jaar. Wilke: ‘Ik ging dat zelf vertellen…
Aan de wilgen hangen
Wilke deed een beetje vreemde mededeling. “Ik ga mijn spijkerbroek langer aanhouden,” zei hij. “Ongeveer een maand.” Daar keek hij nog serieus bij ook. Was het geen grap? Nee. Hij vertelde dat spijkerbroeken vreselijk milieuvervuilend zijn, ja ook die van Kuyichi, want het zit ‘m in de wasbeurt. Op de radio had hij gehoord dat iemand een boek heeft geschreven, met de uitbundige titel ‘De verborgen impact’. Die iemand is Babette Porcelijn en zij heeft het allemaal uitgezocht. Er komen heel kwalijke deeltjes van jeans af en die komen door zo’n wasbeurt allemaal in het milieu. Porcelijn begrijpt zelf ook wel dat de mensheid niet massaal de immens populaire jeansstof aan de wilgen gaat hangen. Veel minder vaak wassen schijnt in ieder geval een beginnetje voor een beter milieu te…
Dramatiek
Ik bestudeerde de mimiek en lichaamstaal van Ferd Grapperhaus. Had het nog niet gezien. Wilde toch weten hoe die emotie bij hem in zijn werk was gegaan. En wat hij dan te zeggen had. Nou, het was nog schokkender dan alle commotie rond zijn trouwfeestje. Een oer-Hagenaar zou hierop gereageerd hebben met ‘Mag ik effe een teiltje?’ Want dat ‘ie nou zelfs voor zo’n blamage niet eens de mensen recht aan kon kijken! Gewoon uit z’n blote kale harses zijn schuldbekentenis doen. Maar ik begrijp het wel, je kan dat alleen als je ook écht schuld betuigt, met hart en ziel. Dit was bij onze minister van Justitie en Veiligheid blijkbaar niet aan de orde. Belde hij een van de beste tekstschrijvers onder zijn ambtenaren? Of was hij het toch…
Ik noem de naam niet, ik kijk wel uit
Alweer jaren terug las ik in een brochure van een fair trade biologisch bedrijf over kokosolie en gezondheid. Er werd gesproken over je rikketik en zo nog meer originele woorden die onze organen moeten voorstellen. Dit was echter niet zomaar voor het leuke, nee, het bedrijf mocht de gezondheidseffecten niet noemen en was genoodzaakt hart, longen en spijsvertering anders te omschrijven, evenals ‘het immuunsysteem’. Over dat systeem gesproken, alweer een hele tijd terug kreeg ik bij mijn huisarts injecties met een antroposofisch geneesmiddel. Een geweldig immuun-versterkend middel, dat met succes wordt ingezet bij kanker en andere ziektes en kwalen waar je afweer een grote rol in speelt. Ik noem de naam niet, ik kijk wel uit. Toen een vriendin van mij kanker kreeg, wilde zij meer weten over dit middel.…
Vraag & antwoord
Het was een sombere dag voor haar. Met haar bijna eenennegentig jaren was mijn tante bezig bijna al haar zussen te overleven, ook die jonger waren dan zij. Nu was het tijd voor het afscheid. Tijdens de autorit naar het crematorium waren er vele herinneringen in haar opgekomen. Waar ze samen over hadden gesproken, gelachen, gehuild en waar ze soms over hadden zitten bakkeleien. Zoals door de overheid bepaald, was het afstand houden van elkaar ook de regel in het crematorium. Daarom waren er niet zoveel mensen, goddank, mompelde ze in zichzelf. Voordat de rest van de familie kwam, werd aan de direct-naasten de gelegenheid geboden een voor een afscheid te nemen van de overledene. Haar jongere zus lag in een witte kist, beschilderd met rode rozen. Ze vond het…
Overleven in het tuinhuis
Inleiding Het is mogelijk. Dat je op een dag woont in je tuinhuis van drie bij vier meter. Man, vrouw en grote hond. Enkelwandig, zonder stromend water en wc. Geen douche en wasmachine in de buurt. En niet voor een paar weekjes, nee, voor een half jaar. Oké, het is zomer. En toen we hier introkken was het lente. Wat je lente noemt. Het was ijskoud en het regende. Het regent trouwens veel deze zomer. Hoe is het zo gekomen? Als je je huis eindelijk verkoopt en die koper wil daar binnen zes weken zijn intrek nemen. Dan rest je niets anders dan naar een huurhuis uit te zien. Makkelijk, zal je denken. Maar dat is het niet. Het moest gemeubileerd zijn, zoals dat dan heet. Want onze huisraad ging…
Ummagumma
Omdat ik de hoes zo mooi vind, gaf ik de oude dubbelelpee een plek in onze woonkamer. Ik heb het over het album ‘Ummagumma’ van Pink Floyd uit 1969. Je ziet een foto van de vier bandleden, maar het is niet zomaar een foto. Op de voorgrond zit de leadgitarist op een stoel in de deuropening van een huis. Lang haar en blote voeten die rusten op een gedecoreerd tapijt waarop met losse letters de naam van de band is gevormd. In de tuin wachten de andere muzikanten op hun beurt, ieder in een eigen pose. Tegen een gestucte muur rust een exotisch aandoende platenhoes met GIGI erop en het hoofd van een Zuid-Amerikaanse. Door de buikfles met de roze strik om de hals wordt dit vrouwelijke element versterkt. De…
FF Facebook
Jaha, ik kom zo. Even op Facebook kijken. Ah, 54 nieuwe berichten, sjonge. Ah, daar heeft Frances een punt. Goed dat ze dit plaatst. Oooo, wat een mooie foto weer van Dirk Karreman! Heb ik zijn vorige vogelfoto’s gemist? Even kijken hoor… Prachtig! Daar moet ik op reageren. Doe ik een smiley erbij, of nee, weet je wat, ik kies een sticker. Zo. Hee, Dirk vindt het leuk. Mooi. Eer van zijn werk. Dat doet me eraan denken dat ik die foto van Ruby nog niet heb geplaatst. Even doen, want dat vinden mensen altijd schattig, Ruby. Zal ik ‘m gelijk ook op de Erijane puppies pagina zetten? Ja, doe ik, waarom niet. Een net even ander tekstje erbij dan die van mijn eigen pagina. Ziezo. Nog even kijken bij…
Een halve psycholoog
Sport. Voetballen. Het zegt mij niet zoveel. Louis van Gaal. Tegendraads, grof, keihard, dat soort kwalificaties waren mij bijgebleven. En dat hij een eigen soort Engels sprak. Gewoon, zonder schroom. Verder wist ik niets. Ik had de klok horen luiden, maar de klepel was zoek. Maar nu las ik in het VK magazine een interview met hem. Wat een originele man. En origineel, daar houd ik van. Mensen doen elkaar zo vaak na. Gaap.Van Gaal wijst de interviewer er direct op als hij overdrijft. Of als hij vermoedt dat hij het anders gaat formuleren in het verhaal. Dat moet je bij de oud-voetbaltrainer niet doen. Als hij het verhaal voordat het gepubliceerd wordt te zien krijgt, gaat Van Gaal het wel eens herschrijven. Ze laten hem geen keus, als ze letterlijk…