Het kind in de volwassene
Ik kijk graag naar mensen en ik lees gretig (auto)biografieën. Ik vind dat boeiend. De meest eerlijke kant van een mens zie je als hij zich omdraait en je hem op de rug beziet. Hoe stoer iemand zich ook voordoet, zijn houding aan de achterzijde verraadt zijn kwetsbaarheid, zijn pure ik misschien, het kind in hem. De kunst is dit vast te houden als hij zich weer omdraait. Soms, als het lukt elkaar vanuit die kinderlijk onschuldige houding te benaderen, wordt het contact gegarandeerd losser en speelser. En daardoor liefdevoller. Dat brengt mij bij het volgende. Ik denk dat het is begonnen toen ik zelf geen kind meer was en het gaat dus vanzelf. Als ik naar iemand kijk, zie ik voor me hoe deze persoon als kind was. Vooral…
Mus bevrijd!
Wat was dat toch, dat geluid dat ik al meer dan een uur hoorde? Aanvankelijk dacht ik dat de buurvrouw fanatiek aan het stofzuigen was over de houten vloer. Ik vervolgde mijn werk aan mijn bureau. Er is iemand in huis, dacht ik ineens. Hoe kan dat, want Ruby is ook binnen. Dan moet je toch een wel heel erg relaxte inbreker zijn als je hier dan het huis in durft te sluipen. Snel daalde ik van het trapje van de opkamer af en speurde in het rond. Het geluid kwam bij de houtkachel vandaan. En toen zag ik het. Een in paniek rondfladderend vogeltje in de kachel! Natuurlijk wilde ik ‘m zo snel mogelijk redden. Maar niet door zomaar het deurtje te openen. Eerst haalde ik de vensterbank leeg…
Willem III leeft! Deel 3
Ik zat nog steeds in hurkhouding voor koning-stadhouder Willem III. Het viel me nu pas op dat hij een beetje een bochel had. Om hem niet in verlegenheid te brengen, verplaatste ik mijn blik naar zijn neus. Die was groot en krom, bovenop pronkten een paar stugge haren waar ik mijn ogen niet van af kon houden. Wat was het stil in dit deel van het paleis. Alsof de eenentwintigste eeuw met al zijn lawaai hier niet doordrong. Willem keek me aan zonder iets te zeggen. Daarna kuchte hij. Het klonk niet best. “U ziet zo grauw. Al dat binnen zitten is ook helemaal niet gezond. Zullen we een keer gaan wandelen in de tuinen, als iedereen weg is?” draafde ik door. Willem leek niet te luisteren. Hij plukte gedachteloos een…
Bloesje
Ik vond een map van mijn moeder, daterend uit de jaren dertig van de vorige eeuw. Mijn moeder overleed in 1994, mijn vader in 1997. Toen mijn vier zussen daarna alles aan het verdelen waren, vroegen ze of ik het wilde hebben. Ik zei direct ja want ik vind de inhoud bijzonder. De map dateert van een leerjaar van de huishoudschool waar mijn moeder ook kleding leerde maken. De leerlingen kregen de opdracht kledingpatroon-deeltjes in miniatuurformaat aan elkaar te naaien. Het resultaat in de map is een interessante collectie rokjes, jurkjes en bloesjes, geheel in de stijl van de mode van toen. Mijn oog viel direct op een van de kleine papieren bloesjes. Ik hield het tegen het licht en zag toen pas de oorspronkelijke schoonheid van dit werkje. Een…
Het kind van toen
Het gaat vanzelf, ik heb het sinds ik volwassen ben. Herstel, de volwassen leeftijd bereikte. Want echt volwassen worden, daar ben je wel een tijdje mee bezig in je leven. Maar het gaat dus vanzelf. Als ik naar iemand kijk, zie ik voor me hoe hij/zij als kind was. Ik zie het gezichtje, de mimiek. Ik zie vooral de manier van bewegen en lopen, ik zie de reacties op alles om hem heen. Ik zie ‘m spelen, klauteren en vallen. Hoe hij met andere kinderen voorzichtig lacht of schatert, boos is, huilt. In die voorstelling is het niet zomaar een kind, nee, specifiek die persoon die ik observeer. Heb ik een goed voorstellingsvermogen of is het een bewijs dat het kind nooit de zijde van zijn volwassen ik verlaat? Ik…
Een dag uit het leven van een schooldirecteur
Vanmorgen, op de school van Wilke, waar hij directeur is. Twee kinderen uit 1 gezin en 1 kind uit een ander gezin (alle drie uit een andere groep op school) waren vanwege verkoudheid getest en de uitslag was positief. Moeder belt GGD en daar wordt gezegd dat het niet nodig is, quarantaine. School doet altijd check. Corona-afdeling GGD. Ja hoor, dat moet wel. Die drie groepen moeten onmiddellijk naar huis en tien dagen in quarantaine. Wilke begrijpt deze twee verschillende ‘adviezen’ niet. Hij belt naar het bestuur van de scholenvereniging. Daar is een corona-coördinator. Die zegt dat de regels zijn aangescherpt en dat de kinderen naar huis moeten en tien dagen thuisblijven. We hebben het hier over tachtig kinderen van 6 tot 12 jaar. Wilke: ‘Ik ging dat zelf vertellen…
Relativeren door te overdrijven
Van Hans Moolenbergh herinner ik mij een boek waarin hij de zielen van steden beschreef. Iedere stad heeft zijn eigen ziel en daardoor zijn eigen sfeer. Logisch, dat zo’n stadsziel van invloed is op haar bewoners. Mijn ouders en voorouders, al een paar eeuwen leven ze in Rotterdam. Ook ik ben er geboren en getogen. Mijn taalgebruik kan daarom wel eens tot verwarring leiden. Rotterdammers zijn recht door zee en ze zijn geen opscheppers. Om toch wat franje aan het geheel te geven, moeten we toch érgens in overdrijven. Dus doen we dat maar in de dingen die niet goed gaan of die niet zo fijn zijn. Met een vleug humor, dat wel natuurlijk. Maar dat is wat mensen van niet-Rotterdamse oorsprong nu juist ontgaat. Die denken dat we negatief…
Wijs besluit
Op de balustrade van ons balkon zag ik een Huismus die een hommel ontweek. Het musje was net geland. De hommel kwam aanvliegen en het vogeltje week behendig met een zwaai uit naar links, terwijl zijn pootjes bleven staan. Logisch, als er zoiets groots op mij afkomt, duik ik ook weg. Zelf ontwijk ik de laatste tijd het mainstream nieuws. Er is te veel absurditeit en de berichtgeving is eenzijdig (thans, maart 2021 zou ik daar nog wel meer over kunnen zeggen maar dat doe ik maar even niet). Wat ontwijk je en wat laat je toe. Waar ga je voor staan en wat laat je gaan. Dat is de vraag. Het mooie van dieren is dat ze daar nooit mee bezig zijn. Ze ontwijken wat ze moeten ontwijken…
Aan de wilgen hangen
Wilke deed een beetje vreemde mededeling. “Ik ga mijn spijkerbroek langer aanhouden,” zei hij. “Ongeveer een maand.” Daar keek hij nog serieus bij ook. Was het geen grap? Nee. Hij vertelde dat spijkerbroeken vreselijk milieuvervuilend zijn, ja ook die van Kuyichi, want het zit ‘m in de wasbeurt. Op de radio had hij gehoord dat iemand een boek heeft geschreven, met de uitbundige titel ‘De verborgen impact’. Die iemand is Babette Porcelijn en zij heeft het allemaal uitgezocht. Er komen heel kwalijke deeltjes van jeans af en die komen door zo’n wasbeurt allemaal in het milieu. Porcelijn begrijpt zelf ook wel dat de mensheid niet massaal de immens populaire jeansstof aan de wilgen gaat hangen. Veel minder vaak wassen schijnt in ieder geval een beginnetje voor een beter milieu te…
Saaie brokjes
Emmy kan echt niet weten hoe ik dat ervaar met de maaltijden, dus heb ik gevraagd of ik zelf aan het woord mocht. Dat was oké. Het was geen beste start in de eerste maanden van mijn leven. Ik had een rare parasiet opgelopen en daardoor had ik het eerste jaar voortdurend maag- en darmproblemen. Met alle gevolgen van dien. Ik was een mager pupje, dat zou je nu niet meer zeggen. Baas en Emmy probeerden diverse soorten voedsel op mij uit, alle met matig resultaat. Uiteindelijk kreeg ik brokjesvoer dat helemaal uit Canada kwam. Ze zijn dan zelf wel vegetariërs, maar ik ben een carnivoor, dus ik krijg vlees. Wel tot brokjes verwerkt, van dieren die een goed leven hebben gehad op een bio-boerderij. Dat hoop ik dan maar.…