VRIJ
Ja kijk Ik ging en kwam voorbij Ik zag mezelf zo eindeloos vrij Daar zweefde ik op een zuchtje windIk weet niet hoe jij dat vindt Maar ik, mijn ziel brak open. EF 2016
Gelukssymbool
Jaren waren er voorbijgegaan. Talloze keren zakte ik bij een veldje klavers door mijn knieën, vaak tevergeefs. Maar nu, heel recent, viel mijn oog erop, een klavertje met 4 blaadjes. In eigen tuin, nota bene. Al jong raakte ik gefascineerd door het fenomeen ‘klavertje-4’, vooral ook door het getal. Kinderen vragen altijd aan elkaar ‘wat is jouw geluksnummer?’ ‘4’, antwoordde ik steevast. In de plantkunde noemen ze deze afwijking bij de witte klaver een somatische mutant. Een zwart schaapje dus, of het lelijke eendje. Nou, ik zie het anders. Het is een witte duif, want als je in plaats van 3 maar liefst 4 deelblaadjes op je steeltje draagt, dan ben je voor mij bijzonder. Gelukkig ben ik niet de enige. In de middeleeuwen waren ze ook blij als ze…
Ruby’s venster op de wereld
Als Ruby gegeten heeft, ook al is het een snackje, is het tijd om eens even fijn naar buiten te kijken. Nu heeft ze drie paar ‘views’ in de living, maar ze heeft een vaste plek, tussen fauteuil en het zicht op de wereld. Als ze aan komt lopen, beweegt ze eerst haar bovenlijf naar links en daarna volgt de rest, want dat moet precies op het kleed terechtkomen. Als ze dan zit, volgt ze alles wat beweegt. En er beweegt veel, want wij wonen aan een doorgaande straat. Wandelaars, fietsers, auto’s, alles wat passeert of blijft staan praten. Eenden, ganzen, honden en soms een rat. Helikopters, vogels in de boom en in de lucht, of een nijlgans op de lantaarnpaal. Ze strekt en buigt haar nek, om iemand te…
IJsbloemen
Toen wij jong waren, hadden onze slaapkamers nog geen benul van dubbele beglazing met een warmte-isolerende werking. Als de buitentemperatuur daalde tot het vriespunt, had deze specifieke vorm van ruige rijp volop kans zich te manifesteren op de dunne en oneffen vensterruiten. IJsbloemen! IJskristallen kunnen zich door secundaire groeikernen uitbreiden tot van die typische vertakkingen, dendrieten. Een voorbeeld van zo’n dendriet zag ik tijdens een vroege ochtendwandeling in een weids landschap. Nachtvorst had zich niets aangetrokken van de naderende lente. Ik passeerde een rustiek oud huisje. En daar was hij dan, het ijsbloemenruitje! Dat wilde ik fotograferen. Maar de man die daar net de deur uitstapte, keek een beetje boos. Discreet liep ik door. Over boos gesproken. Mijn drie oudste zussen, die aan de voorzijde van onze kleine eengezinswoning…
Zuchten
Zelf doe ik het ook regelmatig. Een diepe zucht slaken. Even de stress eruit. Dat ik het niet te vaak achter elkaar moet doen, weet ik ook. Want dan kom ik in een hyperventilatietoestand. Ruby zucht niet aan een stuk door maar wel regelmatig, nadrukkelijk en gevarieerd. Als we in de auto zitten, ligt Ruby riant in een grote vierkante zachte mand in de achterbak van onze Toyota Corolla wagon. Autorijden vindt zij helemaal oké, dat onderwerp is op zich al een column waard maar ik beperk me nu tot de zucht. Wilke en ik rijden van A naar B. Af en toe zegt een van ons iets. Op het moment dat Wilke of ik iets ventileer wat te maken heeft met weerstand of verontwaardiging, dan is daar ineens in…
Inleiding
Toen onze vorige Zwitserse herder Mozart nog leefde, was ik begonnen met het beschrijven van karakteristieke eigenschappen van haar. En dan die dingen, waarbij ik mij kon voorstellen dat het ook leuk is voor anderen om te lezen. Want ja, van je eigen hond vind je alles leuk natuurlijk (nou ja, alles…) omdat je ‘m door en door kent. Maar toen ging Mozart ineens vrij snel heen. Ik nam mij voor om al die specifieke dingen en dingetjes van haar alsnog in columns te gieten, maar zo ging het niet. Al snel was Ruby (geboren 5 januari 2015) daar en met Ruby kwam er weer een nieuw wezen in ons leven. Ruby, die ook heel erg een witte herder is in gedrag maar daarnaast natuurlijk een eigen karakter heeft. Thuis…
Overleven in het tuinhuis
Inleiding Het is mogelijk. Dat je op een dag woont in je tuinhuis van drie bij vier meter. Man, vrouw en grote hond. Enkelwandig, zonder stromend water en wc. Geen douche en wasmachine in de buurt. En niet voor een paar weekjes, nee, voor een half jaar. Oké, het is zomer. En toen we hier introkken was het lente. Wat je lente noemt. Het was ijskoud en het regende. Het regent trouwens veel deze zomer. Hoe is het zo gekomen? Als je je huis eindelijk verkoopt en die koper wil daar binnen zes weken zijn intrek nemen. Dan rest je niets anders dan naar een huurhuis uit te zien. Makkelijk, zal je denken. Maar dat is het niet. Het moest gemeubileerd zijn, zoals dat dan heet. Want onze huisraad ging…
Stamppot
Als je een hond hebt kom je veel buiten. Die van mij – een witte herder – zie je niet snel over het hoofd. Ik heb bijna dagelijks aanspraak. Door die ontmoetingen kom ik regelmatig opgeruimder thuis dan ik wegging. Niets relativeert zo goed als een alledaags praatje. Het is een zonnige herfstdag, er zijn veel mensen op de been in het Kralingse Bos. ‘Zo, da’s een mooie,’ zegt een oudere Rotterdammer terwijl hij naar mijn hond wijst. ‘Ja, en ze is ook lief,’ zeg ik. ‘Dat zie je zo,’ zegt de man met een. ‘Maar ze is geen doetje,’ haast ik mij te zeggen. Want die stoere kant van haar mag niet onderbelicht blijven. ‘Kijk, die van mij graaft. Dat leer je ‘m niet af.’ Zijn kleine terriër, die daarnet…
Boeren, leraren en buitenlui
Gisteren zag ik op het journaal dat de er een cao voor het onderwijs was afgesloten. Ik ging er eens goed voor zitten want ik was benieuwd hoe dit bij de diverse partijen ontvangen was. Maar, na nog geen dertig seconden was het item voorbij en ging men over op de boeren. Ja, die boeren met hun vernietigende tractors en hun grote mond, zij kregen weer de meeste aandacht. Dáar heb je pas hinder van, vond ik. Terwijl in het onderwijs duizenden kinderen dagelijks geen les krijgen, of van onbevoegde leerkrachten. Ze worden naar huis gestuurd of verdeeld in kleine lokalen met veertig kinderen. Niemand die je daar over hoort. De kinderen klagen niet of soms zachtjes, hun ouders willen er vooral geen last van hebben en Den Haag…
Het baroktheater
Wat een verrukkelijke verrassingen kent het leven soms toch! In een donkere ruimte van het kasteel beklim ik een trap en open ik voorzichtig een deur. Daar sta ik dan, in een onvervalst baroktheatertje, intiem en charmant. Er lopen twee bezoekers rond, maar die hebben het al snel gezien. Ik niet. Nu ik het rijk alleen heb, kan ik de nog lang niet vervlogen theatergeur diep opsnuiven. Het opwindende gekraak van de eeuwenoude planken onder mijn voeten is een genot voor mijn zintuigen, die op een milde manier op scherp staan. Ik ervaar een stilte die aangenaam kalm en toch levendig is. Verrukt bekijk ik de toneelruimte van alle kanten, als laatste vanuit de vorsten-loge, waar je uiteraard het beste uitzicht hebt. Ik stel mij de bezoekers van weleer voor…